Het peertje in de appelboomgaard
Roos Moesbergen (45 jaar) is een talentvolle dichter, (blog)schrijfster, legal analist, moeder van drie kinderen, vrouw en dochter van. Twee jaar geleden heeft een consultatiebureau medewerkster toevalligerwijze ADHD en autisme bij haar herkend. Anders zijn werd ineens herkend en erkend! Maar dat gevoel van anders zijn dat kent zij al heel lang, zo lang als zij kan herinneren. Daar gaat haar gedicht over. Over pesten, uitsluiting, anders zijn en daarom buiten de boot vallen bij leeftijdgenoten in de straat, bij de sportvereniging, op school, op de universiteit en later in haar leven.
Het peertje in de appelboomgaard’
Toen ik een klein meisje was, een jaar of 6 of 7 oud,
Begon het.....
Twee meisjes in de straat speelden vaak met elkaar.
En ik was die 3e,
Meestal zeiden ze dat ze met hun geheim bezig waren & dan droop ik af maar het,
duurde jaren voordat ik doorhad dat ze me er eigenlijk niet bij wilden,
Op de sportvereniging werd ik door verschillende kinderen gevraagd,
Om hen te helpen bij de ‘coolere kids’ te komen,
Wat ik dan braaf deed, waarna ik ook afgedankt niet werd bedankt &
Dat voelde ook niet goed,
Op school ging het ietsje beter!
Leuke vriendjes & vriendinnetjes maar toen de jongens langs mijn huis kwamen,
Met liefdesbriefjes,
Wist ik niet wat ik ermee aan moest,
Einde lagere school,
Dan middelbare....
Met een blouse met puntenslijper knopen (jaaa echt)!
Mijn moeder maakte al onze kleding zelf.
Ik zag eruit als een pop en vocht tegen mijn imago,
Kreeg verkering met de leukste jongen van de school,
Maar het duurde slechts kort,
De pijn was echt,
Toen hij het uitmaakte voor een ander,
Dat jongens mij als vriendinnetje wilden , bleef,
Maar die concurrentiestrijd,
Vond ik ingewikkeld,
De universiteit was het hoogst haalbare doel & werd bereikt!
Studentenvereniging & all, vol het leven in, dacht ik....
Toen kwamen de aanpassingsproblemen pas duidelijk naar voren,
Ik was gewoon anders,
Maar profileerde er lekker op los,
Mijn vriendje had een duikongeluk gekregen & ik was opeens weduwe,
Now what?
Ik begon te schrijven & dropped out of university.
Bang voor gezichtsverlies hield ik mijn mond,
Just pretend,
Men verwachtte,
Op dat moment toch niet zo veel
Dus dat kwam mooi uit,
Gelukkig zijn een aantal dingen ten goede gekeerd,
Doordat ik de vader van mijn kinderen tegen het lijf liep,
en wij zijn al 15 jaar gelukkig samen!
Maar het knokken, het aanpassen of zoals mijn coach het vanmiddag zei:
"Het peertje blijven in de appelboomgaard, blijft”.
Rozemarijn Penelope Willemijn
Moesbergen (Roos), 29-04-1975
Heb jij ook een pest ervaring? Voel je anders dan anderen en wil jij ook je ervaringen delen? Dan horen wij graag van je. Je kunt hieronder een reactie plaatsen of een e-mail sturen naar:
Autisme in Balans heeft jouw steun hard nodig. Wij organiseren mindfulness bijeenkomsten voor mensen met (kenmerken van) autisme en een kleine beurs.
Voor meer informatie over autisme en pesten kun je maar de site van het Nederlandse Vereniging van Autisme (NVA) toe gaan.