Vind jij het ook eng om voor de eerste keer aan een groep deel te nemen?
Ik kan het me nog zo goed herinneren…. de eerste keer dat ik geadviseerd om werd deel te nemen aan een groep of groepstherapie. Ik probeerde met allerlei redenen de therapeut te overtuigen dat ik juist geen groepsmens ben. Ik hou niet van sociale praatjes, ben soms ook bot, heb een heel uitgesproken mening of begrijp grapjes niet.
Hierdoor vind ik het eng om nieuwe mensen te ontmoeten. Zullen ze mij begrijpen? Zullen ze mij wel aardig vinden? En wat als ik begin te huilen als ik iets moet vertellen over mezelf? Ik pikte ook alle signalen op van anderen en was daarna dan dood en doodmoe.
Daarnaast kwamen soms slechte herinneringen van school, opleidingen en werkplekken omhoog borrelen. Ik voelde mij vaak eenzaam in een groep, vond totaal geen aansluiting bij mensen, voelde mij niet begrepen, werd zelfs gepest en uit de groep gestoten. Ik voelde mij een enorm mislukte mens.
Geen licht aan het einde van de tunnel, het leven was geen leven, het was overleven of niet willen leven.
Destijds zag ik geen licht aan het einde van de tunnel. Het leven was een donker zwart gat. Het leven, er was geen sprake van leven, het was meer overleven of niet willen leven. Zo erg vond ik mijn leven toen.
Hoe anders is mijn leven nu. Als nu dat oude gevoel van mislukt te zijn of niet de moeite waard te zijn omhoog kruipt dan kan ik met mildheid en compassie naar mezelf kijken. Dat heb ik geleerd met mindfulness. Ook kan ik milder zijn naar mensen toe waarvan ik toch het gevoel heb dat ze mij niet begrijpen. Ik probeer mijn oordeel achterwege te laten.
Tegenwoordig neem ik deel aan een meditatiegroep waar ik mij heel prettig voel en waar ik gesteund wordt door de andere deelnemers. Mindfulness en meditatie doen mij goed. De steun en voeding van de groep vind ik helend. Er zijn zelfs mensen die mij een vriendin noemen; dat is onwennig maar ook wel een prettig gevoel. Ik ontdek dan ook wat mensen met een vriendin bedoelen.
Door deel te nemen aan deze groep, waar ik mij wel veilig voel, heb ik mijn angst voor groepen voor een groot deel overwonnen. Ik geef mij nu zelfs weleens vrijwillig op voor groepen. Natuurlijk blijft het spannend, vooral als het op een voor mij bekende plek zit, met vreemden. Zelfs, zoals vandaag, wanneer ik een groep voor het eerst geef, dan rollen de zweetdruppels over mijn rug.
Dezelfde angsten en gevoelens had ik ook bij het starten van deze groep Mindfulness voor mensen met Autisme. Ik voelde me weer die jonge onzekere vrouw die met spanning wachtte op wie er op haar verjaardag zou komen. Maar nu was het wachten op wie er naar de groep zouden komen. Gelukkig was ik niet de enige die het spannend of eng vond. Andere deelnemers vonden het ook spannend, omdat ze slechte ervaringen hadden met een andere mindfulness groep, nooit aan een groep hadden deelgenomen, zich emotioneel voelden, de weg niet wisten en verdwaald waren etc. Toch waren zij er. Allemaal! Ik hoop met deze mindfulness groep ook een veilige setting te creëren voor anderen en mijzelf.
Het is niet makkelijk om je angsten te overwinnen. Dat vraagt vaak veel lef, doorzettingsvermogen en oefening. Soms moet je het gewoon doen zonder erbij na te denken of hulp vragen aan een vriendin. Mindfulness helpt mij om mijn angsten te overwinnen. Ik merk ze op maar probeer de angstige gedachten niet met me aan de haal te laten gaan.
Heb jij nog tips voor mij hoe ik mijn angsten kan overwinnen? Deel ze hieronder met me!
Commentaires